Bruno Venturini - Serenatèlla a na cumpagna 'e scola

Serenatèlla a na cumpagna 'e scòla

ca se chiammava…

'o nòmme no, nun m'o ricòrdo.

Tròpp'anne so' passate, 'o tiémpo vòla

e mo so' tante ca me stanco d'e ccuntà.

Ma, cómme fósse ajére,

a mme me pare d'a vedé

ô stésso banco, pròprio a ffianco a me.

Serenatèlla a na cumpagna 'e scòla

ca si 'a guardavo, già tremmavo cómm' a cche.

Vita, vita sbagliata,

ch'aggiu perduto,

ch'aggiu lassato.

Ma che ce penzo a fà?

Va tròva, mo’, dado' sta

chélla felicità

ca me puteva accumpagnà.

Cchiù tiémpo passa

e chiù me vène a mmènte

e, cchiù 'e na vota,

sènto 'a vóce ca me dice:

"Cómm'è che allóra nun capiste niénte?

Io te vulévo tantu bène, cride a mme".

"E i' pure" le rispònno "te vulévo bène a tte,

pecché nun ce capèttemo, pecché?"

Chiù tiémpo passa

e cchiù me vène a mmènte,

ma 'o nòmme…

niénte, nun m'o pòzzo arricurdà.

Vita, vita sbagliata…

Serenatèlla a na cumpagna 'e scòla

ca, me ricórdo, se chiammava: "Giuventù".