Za Bajkał, gdzie wzrok już nie sięga (nie dosięga)
Gdzie złoto się ryje (się kopie) wśród gór
wędrował zgarbiony włóczęga,
na grzbiecie zaś taszczył swój wór.
Uciekał z więzienia w noc ciemną.
Za prawdę zgnić w tiurmie on miał.
Na sobie miał bluzę więzienną,
przed sobą – jak morze – Bajkał..
Włóczęga wór wrzuca do łodzi
i płynie nią na drugi brzeg;
pieśń smętną skazańców zawodzi
a rejs przed nim długi jak wiek.
A tam ( Na brzeg) doń wychodzi staruszka.
Kto taki – on sercem (w sercu) już zgadł:
ach witaj mi, witaj, matuszka!
Czy zdrowi są ojciec i brat?
Twój ojciec już synu nie żyje,
i w tym szarym stepie ma grób,
a brat jest w dalekim Sybirze;
kajdany mu dzwonią u stóp.
Za Bajkał, gdzie wzrok już nie sięga, *
gdzie bliskich przyzywał go głos,
po latach powrócił włóczęga,
by gorzko przeklinać swój los.
- - - - *alternatywnie - powtórka zwrotki (1)