Бродяга [Brodjaga] [Polish translation]

Na drodze leży rozbite ciało

Na drzewach wiszą resztki duszy.

Samotna śmierć obok przeleciała

W zapomnianej przez Boga głuszy.

On leżał na nadpsutym burzanie,

Pływał w niebie jego ślepy wzrok.

Bezimienny, bosy i przeklęty,

A z dali nadciągała burza.

Na piersi w blasku gromu zalśniały

Dwa czerwie i posrebrzany krzyż,

A w dali milczące góry stały,

Strzegły one pustki tych miejsc.

Ej, włóczęgo, przecież ty syn człowieczy,

Gdzie twój koń, żona, gdzie twoja wieś?

Obłokami okrywszy mu plecy,

Matka-burza żegnała go.

Ile lat po świecie się błąkałeś,

Jak dawno – od rodzinnych drzwi?

W dal odszedł i na wieki został tam,

Panie, duszę jego zabierz ty.

Zakopałem go pod starą olchą,

Błyski gromów ściekały po wąsach,

Nie zobaczyłem cienia za sobą...

Pojąłem - chowałem siebie sam.