เส้นทางที่เต็มไปด้วยฝุ่นละออง, ยืดยาวโดยไม่มีจุดหมาย
เยือกย้ายออกจากสุญญากาศลงสู่ความว่างเปล่า,
ท่ามกลางความรู้สึกแปลกหน้า และสับสน, ไม่มีใครบอกได้ ว่าฉันอยู่ที่ไหน
และควรจะก้าวต่อไปทิศทางไหนดี
ฉันสอดส่องสายตามองข้ามประตูของโลก
เพื่อจ้องดูเสรีภาพที่ดักให้เราติดบ่วงแหอยู่อย่างไม่สิ้นสุด
และฉันก็ยังวิ่งไล่ตามโอกาสที่เคยหลุดจากคว้ามือไป
เพื่อจะพยายามค้นหาเธอต่อไปในแต่ละวัน
นำฉันกลับบ้านเถิด
ท่ามกลางแสงสว่าง ครั้งหนึ่งที่เราเคยพบกัน
นำฉันกลับบ้านเถิด
กลับสถานที่ๆมีต้นไม้ และมีดอกไม้ในอุทยานเบ่งบานสดสวย
แต่แล้ว ในท่ามกลางความปรารถนาจากความรุ่มร้อนในอารมณ์ยามราตรี
ก็มีความเป็นจริงที่โหดร้ายทั้งหมดกระตุ้นขึ้นมา
และเปลวไฟแสนสว่างของฉันในความฝัน
ก็กลับดับเย็นลงโดยฉับพลัน...