Έξω απ’ το παράθυρό μου
βρέχει, βρέχει, βρέχει, βρέχει
κι όλο απ’ τη γωνιά του δρόμου
περιμένω να φανείς
Έξω τρέχουν πια ποτάμια
κι όλο βρέχει, βρέχει, βρέχει
κλαίω πίσω από τα τζάμια
κλαίν’ μαζί μου κι οι ουρανοί
Πού να είναι ποιος να ξέρει
πού να είναι αλήθεια τώρα
τώρα που `χω τόση ανάγκη
τη γλυκιά της συντροφιά
Πέρασε το καλοκαίρι
και μας χώρισε μια μπόρα
κι έχω τη βροχή στα μάτια
στην καρδιά τη συννεφιά
Έξω απ’ το παράθυρό μου
βρέχει, βρέχει, βρέχει, βρέχει
το χαμένο τ’ όνειρό μου
κλαίω μαζί με τη βροχή
Μαύρα τ’ ουρανού τα μάκρη
κι όλο βρέχει, βρέχει, βρέχει
κι όλο κλαίει με δίχως δάκρυ
η θλιμμένη μου ψυχή