Οι μνήμες (με) αναλώνουν όπως το άνοιγμα των πληγών
(=οι μνήμες μου είναι ανοιχτές πληγές που με εξαντλούν ψυχικά)
Με κατακρίνω εξωνυχιστικά και πάλι
Όλοι υποθέτετε πως
είμαι ασφαλής εδώ στο δωμάτιό μου
Αν δεν προσπαθήσω να ξεκινήσω και πάλι
Δεν θέλω να είναι αυτός τον οποίο οι μάχες πάντα επιλέγουν,
επειδή μέσα μου συνειδητοποιώ ότι εγώ είμαι αυτός που είναι μπερδεμένος
Δεν ξέρω για ποιά πράγματα αξίζει να γίνει αγώνας
ή γιατί πρέπει να ουρλιάζω...
Δεν ξέρω γιατί υποκινώ (καβγάδες)
και λέω πράγματα που δεν εννοώ...
Δεν ξέρω πώς έγινα έτσι
Ξέρω ότι δεν είναι εντάξει...
Έτσι λοιπόν σπάζω (=κόβω/τερματίζω) τη συνήθεια
Κόβω τη συνήθεια απόψε
Αρπάζω τη θεραπεία μου
Κλειδώνω καλά την πόρτα
Προσπαθώ να πάρω μια ανάσα και πάλι
Έχω πληγωθεί πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε στιγμή στο παρελθόν
Πάλι δεν μου έχουν απομείνει επιλογές
Δεν θέλω να είμαι αυτός τον οποίο οι μάχες πάντα επιλέγουν,
επειδή μέσα μου συνειδητοποιώ ότι εγώ είμαι αυτός που είναι μπερδεμένος
Δεν ξέρω για ποιά πράγματα αξίζει να γίνει αγώνας
ή γιατί πρέπει να ουρλιάζω...
Δεν ξέρω γιατί υποκινώ (καβγάδες)
Και λέω πράγματα που δεν εννοώ...
Δεν ξέρω πώς έγινα έτσι
Ποτέ δεν θα είμαι εντάξει...
Έτσι λοιπόν κόβω τη συνήθεια
Κόβω τη συνήθεια απόψε
Θα το ζωγραφίσω στους τοίχους,
επειδή εγώ είμαι ο υπαίτιος
Ποτέ δεν θα πολεμήσω ξανά
και έτσι είναι που τελειώνει...
Δεν ξέρω για ποιά πράγματα αξίζει να γίνει αγώνας
ή γιατί πρέπει να ουρλιάζω...
Αλλά τώρα έχω κάποια διαύγεια για να σας δείξω τι εννοώ...
Δεν ξέρω πώς έγινα έτσι
Ποτέ δεν θα είμαι εντάξει...
Έτσι λοιπόν κόβω τη συνήθεια
Κόβω τη συνήθεια
Κόβω τη συνήθεια απόψε