Ολομόναχη,
βλέπεις πάντα έτσι ήταν.
Και ακόμα όταν ήμουν μόνη
πάντα ήταν δίπλα μου.
Μπορώ να το δω
έρχεται από την άκρη του δωματίου,
σέρνεται στο φως που έρχεται απ'το δρόμο
κρατώντας το χέρι μου στο ωχρό σκοτάδι,
το βλέπεις που έρχεται;
Αχ, νομίζω καταρρέω και πάλι
αχ, νομίζω καταρρέω και πάλι.
Ολομόναχη,
ακόμα και παιδάκι
πάντα ήξερα
ότι υπήρχε κάτι για να φοβάμαι.
Ξέρεις πως μπορώ και σε βλέπω
που έρχεσαι από την άκρη του δωματίου,
σέρνεσαι στο φως που έρχεται απ'το δρόμο
κρατώντας το χέρι μου στο ωχρό σκοτάδι,
μπορείς να το δεις που έρχεται;
Αχ, νομίζω καταρρέω και πάλι
αχ, νομίζω καταρρέω και πάλι.
Ολομόναχη,
λίγο πριν με πάρει ο ύπνος,
ο παλιός καλός γνώριμος φίλος μου
έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου.
Και μπορώ να σε δω,
έρχεσαι από την άκρη του δωματίου,
χαμογελάς στο φως που έρχεται απ'το δρόμο.
Ακόμα κι αν έχω τα μάτια μου ερμητικά κλειστά,
ακόμα σε βλέπω που έρχεσαι.
Αχ, νομίζω καταρρέω και πάλι
αχ, νομίζω καταρρέω και πάλι
αχ, νομίζω καταρρέω και πάλι
αχ, νομίζω καταρρέω.