Stoję na stacji,
czekając na pociąg,
który dowiezie mnie do granicy
i do mojej ukochanej, tak daleko...
Przyglądałem się grupie żołnierzy jadących na wojnę
i ciężko było patrzeć1, jak odjeżdżają.
Jadąc przez kraj,
mam w oczach łzy.
Dojeżdżamy do granicy,
a ja już mam gotowe swoje kłamstwa.
Widzę ją, jak stoi w porannym2 deszczu
i wiem, że znów będę musiał się z nią pożegnać.
Choć łamie mi to serce, wiem, co muszę zrobić.
Słyszę, jak mój kraj mnie wzywa, ale chcę być z tobą.
Staję po swojej stronie; jedno z nas przegra.
Nie poddawaj się, chcę wiedzieć,
że poczekasz na mnie do dnia,
gdy nie będzie granicy, nie będzie granicy.
Mijając straże graniczne,
sięgam po jej dłoń.
Nie pokazuję emocji,
ale mam ochotę rzucić się do ucieczki.
To jednak tylko żołnierze, a ja nigdy nie zrozumiem,
jak człowiek może dostrzec w wojnie coś mądrego...
Choć łamie mi to serce, wiem, co muszę zrobić.
Słyszę, jak mój kraj mnie wzywa, ale chcę być z tobą.
Staję po swojej stronie; jedno z nas przegra.
Nie poddawaj się, chcę wiedzieć,
że poczekasz na mnie do dnia,
gdy nie będzie granicy, nie będzie granicy.
Nie będzie granicy, nie będzie granicy...
1. dosł."... i ledwie mogłem znieść patrzenie..."2. dokładnie: "we wczesnoporannym"