توی ایستگاه وایسادم
منتظرم قطارم
تا منو ببره به طرف مرز
و عشقمو به یه جای دور
چندتا سربازو می بیننم که می خوان برن جنگ
من به سختی می تونم حتی رفتنشونو ببینم
در حال رفتن به سوی کناره های شهریم
اشک توی چشمامه
ما داریم میایم به سمت مرز
من با دروغام آمادم
و در باران صبحگاهی اونو اونجا می بینم
و می دونم که دوباره باید بگم خداحافظ
و این داره قلب منو می شکنه
من می شنوم که کشورم صدایم می کنه، ولی من می خوام با تو باشم
من جهتم رو مشخص کردم، یکیمون می باره
نذار بره، من می خوام بدونم
که تا اون روز برام منتظر می مونی
اونجا هیج مزری نیست، هیچ مرزی
از کنار نگهبانای مزر می گذریم
برای رسیدن به دستش
هیچ حسی رو نشون نمی دم
می خوام فرار کنم
اما اینا فقط پسرن (مرد نیستن)، و من هیچ وقت نمی فهمم
که مردم چه طور خرد رو در جنگ می بینن؟
و این داره قلب منو می شکنه
من می شنوم که کشورم صدایم می کنه، ولی من می خوام با تو باشم
من جهتم رو مشخص کردم، یکیمون می باره
نذار بره، من می خوام بدونم
که تا اون روز برام منتظر می مونی
اونجا هیج مزری نیست، هیچ مرزی...