Δεν ξέρετε γιατί πονάει το στομάχι μου;
Εκεί μέσα έχουν πεθάνει όλες οι πεταλούδες*, μία προς μία.
Δεν είμαι εγώ ,η καρδιά μου κλαψουρίζει,
και μου υπενθυμίζει να νιώθω ζωντανή.
Να είσαι ο εαυτός σου , μείνε όπως είσαι,
και αν πονάς-χαμογέλα περισσότερο.
Εδω παντού,να ξέρεις,ισχύει αυτός ο νόμος:
Κάποιος πρέπει να είναι άκαρδος,κάποιος κενός.
Σε εμάς έπεσε ήδη το πρώτο χιόνι,
θυμάμαι πως έπεφτε εκείνο το έτος.
Εγώ συχνά πάγωνα, και με έσωσε ένας άνθρωπος
που μου επαναλάμβανε : Σ'αγαπώ.
Ο κρύος αέρας (μου) δίνει δύναμη.
Είσαι η δυστυχία μου , η ρίγη μου.
Και ένα ήσυχο βράδυ θα μου θυμίζει όλα αυτά.
Συγχώρεσέ με , δεν ξεχνώ.
Πολλά χαμόγελα και χαρά μαζί σου,
(αλλά) τώρα περισσότερο κλαίω και λυπάμαι.
Όλα έχουν μαζευτεί εκεί,στη ψυχή μου,
μην ελπίζεις οτι δεν θα σε αφήσω.
Αυτό είναι το σώμα μου ,κάνω σε αυτό ,ότι θέλω:
Μπορώ να γκρεμίσω τους τοίχους και να πληγωθώ,
κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει από αυτό,
μπορώ να κάνω στον εαυτό μου ότι θέλω.
Σοβαρά,δε με νοιάζει τι λέει ο κόσμος,
αυτός αποφασίζει για τα δικά του διλήμματα.
Αν μόνο εσύ θα αισθανθείς,
πως πέφτουν τα τοίχοι μου στον δικό μου κόσμο.
Δεν γράφω σε σένα , δεν ψάχνω δικαιολογία,
Προσπαθώ να μην εμπλακώ μαζί σου.
Εμένα αυτό το κρύο έφτασε ως το λαιμό,
μείων 30 βαθμούς όταν έξω έχει μηδέν.