Таа носеше син сомот
Посина од сомотот беше ноќта
Помека од сатен беше светлината
Од ѕвездите
Таа носеше син сомот
Посини од сомотот ѝ беа очите
Потопли од мај нејзините воздишки
Љубовта беше наша
Љубовта наша ја држев цврсто
Чувствувајќи дека пукнатината се шири
Како оган што гори силно
Кога таа замина исчезна и сјајот на...
Синиот сомот
Но ви срцево секогаш ќе го носам
Драгоценото и топло сеќавање низ годините
И уште можам да го видам синиот сомот низ солзиве