Ты не вер, што гэта ёсць,
Ты не вер, што цяжка злосць:
Прыйшла зноў, -- стаў змрочным твой… зрок.
Гэты сон -- цябе няма,
I ў гучаннi песні -- жах.
Не схаваць (Не ўтаiць), што апёкся ты (больш) -- нам.
Чорны злы(-дзень) монстар -- ў сэрцы туль!
Ўзбуджаны -- тунэля – змрочнасцю…
Неабходная ты частка -- ўсяго, пілот ты -- неабходны…
Які ў ночы ляціць!
Пакладзі ў сцяну камень-не (цэглут) --,
Ўпэунiс’, што ты -- не ўпадеш (што не звалішся).
Белы сцяг кажы – «быва-ай».
Злы(-дны) чорны монстар -- сэрца жрэ!
Спалены ты вiдам -- цемраты!
Неабходная ты частка -- ўсяго, ты стырнік -- неабходны...
Чорны злы ты монстар -- ў сэрцы жаль!
Спалены пры цемры, паглядаў!
Неабходная ты частка – да быць, ты -- штурман неабходны.
Які -- скрозь ноч ляціць!
Чалавек, -- нясе, больш, чым --
Цяжь нябёс…, вагу – ў плечы...
Аднойчы – дзень -- ўсё ж упала...
Ўсему ўпасцi (Загінуць)...
(Бывай...)...
Хачу забраць твой сцяг!
Хачу вярнуць -- назад!
Хачу вярнуць цябе -- да жыцця!
Чорны злы ты монстар -- ў сэрцы пыл!
Спалены ад цемры – ўва пуцi!
Неабходная ты частка – што быць, ты -- штурман неабходны.
Ў сэрцы – пустата – нiчога больш!
I душе тваёй – не памагчы!
Неабходная жа частка – мець прастор,
Твой монстар – у палёце, доўжыць ноч баразніць!