endişeli zihnim tam bir karmaşa,
daha da kötüleşemez
bir ateş parladı ayaklarımda,
rüzgarın esişi gibi dağıldı
duman kükremesiyle şehri yutarken
bir gün, kesinlikle
herkesle geçinebileceğim
böyle bir rüyası olan çocuk
ben miyim?
tek bir insan bile yok
dürüstçe bana seslenen
sirenleri dinlediğimde
nihayet anladım
yüzler ve şekiller hatta kalpler, herşey
sadece bozulmuş
hoş sözler bilsem bile
onları hatırlamıyorum
ayrıldıktan sonra
barış şehre geri döndü
harikaydı
bu kadar uzun süre hayal kurmak
ama geri dönmeyeceğim.