Στο όνομα της απόγνωσης
Φωνάζω το όνομά σου
Έναν θρήνο αναστενάζω
Ξανά και ξανά
Πνευματική έκλειψη
Οι πύλες έχουν κλείσει για να τις ψάξω
Η νύχτα...
Ένα πέπλο από αστέρια, παρακολουθεί
Η σκιά μου γεννιέται απ’ το φως
Το φως του ματιού, στο σκοτάδι
Πάνω από ανύσηχα νερά πλανιούνται οι αναμνήσεις
Χωρίς τελειωμό, ψάχνοντας μέρα και νύχτα
Το φως του φεγγαριού χαϊδεύει έναν μοναχικό λόφο
Με την ηρεμία ενός ψίθυρου
Φοράω μια γυμνή ψυχή
Ένα κενό πρόσωπο στο τρεχούμενο νερό
Κάνει κρύο εδώ
Ο παγετός δημιουργεί ουλές πάνω στη σάρκα μου
Τα βλέμματα προσηλώνονται στο αμίλητο πορτρέτο σου
Μιλούσαμε μόνο με τις σκέψεις
Μαζί ατενίζαμε, περιμένοντας
Οι ώρες έφεραν τη λαχτάρα και τον αναδυόμενο ήλιο
Τα πουλιά του ήλιου αφήνουν τις σκοτεινές κόγχες τους
Σκιές γλιστρούν μέσα από τις καμάρες
Μη γυρνάς το πρόσωπό σου προς εμένα
Να με αντιμετωπίσεις με τη μοναξιά μου
Βρίσκεσαι σ’ ένα άγνωστο δάσος
Ο μυστικός οπωρώνας
Και η φωνή σου είναι αχανής και άχρωμη
Αλλά την ίδια στιγμή τόσο πολύτιμη
Το νανούρισμα της ημισελήνου σε πήρε
Υπνοτισμένη, το καλειδοσκοπικό του πρόσωπο
Σου χάρισε ένα κενό βλέμμα
Άλλη μια ψυχή μέσα στον θεϊκό όχλο
Το κράτησα
Το σύμβολο του Αμάρανθου
Κρυμμένο μέσα σε χρυσή λειψανοθήκη
Μέχρι να χαρούμε στο λιβάδι
Για το τέλος
Όταν και οι δυο μας θα περπατάμε στις σκιές
Θα πάρει φωτιά και θα εξαφανιστεί
Αθάνατο μαύρο τριαντάφυλλο
Σκοτεινιάζει ξανά
Το σούρουπο ανακατεύεται με τους αγρούς
Τα δέντρα του δειλινού κλαίνε σαν να ήξεραν
Τη νύχτα πάντα σε ονειρεύομαι