Misschien hebben we onszelf overschat
Gehoopt dat uit de verschillen liefde zou groeien
Maar ik weet niet of de tijd die nog over is
genoeg zal zijn
Het komt hoe het moet komen
Maar als moet, zal ik vechten tot het einde
We heben onszelf overschat
We hebben gehoopt dat uit de verschillen nog liefde zou groeien
We waren doodsbang dat ooit alles zou komen hoe het moet komen
en toch vechten we allebei nog altijd tot het einde
Niemand wil de gevolgen dragen en dat is nu net het dilemma
Zo word met elk gesprek te tijd langer, waarin we nog genade hebben
En altijd weer beweerd dat er vanaf nu veel ging veranderen
Altijd opnieuw nieuwe pogingen die dan in de oude eindigden
Want met de tijd werden de rollen verdeeld
We willen de patronen negeren, maar toch spatten ze uit elkaar bij de kleinste dingen
En dat is zo vermoeiend
We hebben geprobeerd iets bij elkaar te vinden, maar het enige wat we vonden, is de ontdekking dat we onszelf voorliegen
Waarschijnlijk hebben we het van in het begin al geweten
We zijn te verschillend, daarom moeten we voor elke vrede eerst een keer vechten
Wat voor een paradox is dat?
Waarbij de liefde voor mij eigenlijk de toevlucht zou moeten zijn, waarbij ik de wapens laat vallen
We hebben er zo vaak te veel over gepraat, tevergeefs
Geprobeerd het verleden te veranderen, om een weg te vereffenen
waarop we met z'n tweeën zouden kunnen groeien en leven
Alsof we met elkaar vergroeid zouden zijn, in plaats van elkaar voorbij zijn gestoken
Maar elk van ons breekt de andere in twee
We hebben beiden het gevoel dat we in deze relatie niet onszelf kunnen zijn
En als het pijn doet, waarom doen we onszelf dit dan aan?
En als geluk hierbinnen niet te vinden is, waarnaar zijn we dan op zoek?
Het maakt me ziek dat ik hier blijkbaar de schuldige ben
en tegelijkertijd diegene ben, die de hele last op zijn schouders moet dragen
Dat ik hier blijkbaar degene ben die alles kapot maakt
maar tegelijkertijd diegene ben die altijd waar naar je toe komt en alles weer goedmaakt
Ik vraag me voortdurend af wat ik kan veranderen en verander dan
selfs dingen die ik mag, gewoon opdat jij het goed zou vinden
Ik weet niet meer in welke bochten ik me nog kan wringen
Ik weet niet meer hoe ik eerlijk tegen mezelf kan zijn en hoe ik nog van je moet houden
En natuurlijk zie ik de mooie dingen, en tot zover overwegen die nog
Mijn god, ik hou van je en hou daaraan vast, maakt niet uit hoe zwaar de kritiek is
maar ook ik heb beperkte krachten, het glipt me allemaal uit mijn handen
Probeer mijn emoties nog in bedwang te houden en te verdringen
Ik wil nieuwe kansen geven, nog een keer en nog een keer, we hebben het verdiend
Het zou rampzalig zijn om in de strijd en affectie er een streep onder te trekken
Ik kan niet langer vechten, ik kan niet langer rechtstaan
En ik kan niets meer voor ons doen, wij tweeën zullen ondergaan.