یه فرشته ای بود
عشقُ زمزمه می کرد
تو دستهام خیال اون دستهای جادویی موند
خواب غیرممکنه
امید بی وجدانه
خورشید هم به خودش گفت: طلوع کردن بی معنیه
دیوانه وار گریه کردم
تو دستم یه یطری خالیه
امشب در آغوش کشیدنتُ تو بازوهای دیگران جشن گرفتم
تکو تنهاو بدون چاره
اگه می رم به کسی چه
باز هم امشب شبیه کوچه های خالی شدم