İçimde kaleler inşa ettim, kırılmamak adına,
Harcına gözyaşı döktüm; daha da sağlam olsun diye
Şimdi yarattığım zindanlarda ışıksızım...
Kaçtım kendime saklandım her küstüğümde,
Vazgeçtim aynalardan, vakitsiz uykulardan,
İnsan kendine rağmen yaşamayı bilmeli bazen,
Benmişim, kendimden bir korkak yaratmışım,
Kendimi korurken en çok ben ürkütmüşüm,
Benmişim kendimi savunurken en çok hançerleyen,
Bir meçhul olmuşum; failim ben,
Ama beni bana küstüren, beni bana kırdıran,
Kalpsizin hiç suçu yok mu?
Kim demiş aşıklar hep mutlu olurlar diye?
Hesapsız seveceksin, canın ağzına gelse de,
Vururken yalnızlık yüzüne;
Sen pay edersin gönlünü onlarca hüzüne...
Benmişim, kendimden bir korkak yaratmışım,
Kendimi korurken en çok ben ürkütmüşüm,
Benmişim kendimi savunurken en çok hançerleyen,
Bir meçhul olmuşum; failim ben,
Ama beni bana küstüren, beni bana kırdıran,
Kalpsizin hiç suçu yok mu?