Вядзьмак узбіраецца на дрэва,
знаходзіць стары боль Зямлі,
зразае яе ў цішы восені,
нажом выразае яе сэрца.
Лісце дуба валяцца на зямлю,
вядзьмак заклікае духaў!
Лісце дуба валяцца на зямлю,
вядзьмак спявае свае загаворы.
Плод загорнуты у льняную тканіну,
святы дух дуба,
вядзьмак збярог гармонію свету,
урадлівасць, сонечную энергію ў сваіх руках!
Лісце дуба валяцца на зямлю,
вядзьмак заклікае духаў!
Лісце дуба валяцца на зямлю,
вядзьмак спявае свае загаворы.
Вось спапяляючая сіла сонца;
вось урадлівае мора Землі;
у магутнай галіне ведзьмака;
у ажыўленым скіпетры караля.