Εκείνες τις εκατό μέρες ακόμα θα θυμάμαι
Που παρά τον πονοκέφαλο ήμουν εκεί
Καταραμένη η Θύελλα και Καταραμένη
Ξύπνησα την νύχτα
Στο σκοτάδι της προσμονής
Οι ελπίδες μου ταξιδεύουν στον δρόμο
Πάνω στις σημειώσεις εκείνου του τραγουδιού
Που είχε γραφτεί από εμάς τους δύο
Ατενίζοντας την αυγή μιας συγκίνησης
Που δεν θα χάσω ποτέ πια
Ανακατεύω το καλό και το καλό,ποτέ πια
Ανακατεύω γη και θάλασσα
Χαιρετώντας τις κινήσεις από ένα παρελθόν
Αφού είχα αρνηθεί την χαρά
Κάτω από την σκιά που είχε διαφύγει με μια βάρκα
Να λέει αντίο
Με νανουρίζει αυτό που ύστερα θα έχει
Μουσκευτεί από μελαγχολία
Ομορφιά,μαγεία και νοσταλγία
Χάνομαι μέσα στην έχθρα
Που δεν μ'έκανε να είμαι εκεί
Και μ'ανάγκασε να πω αντίο
Και μ'ανάγκασε να πω αντίο
Έκλεινα τις πόρτες
Σε φόβους και τρεμούλα
Τραγουδούσα δυνατότερα
Για να σε σταματήσω και να σ'έχω εδώ
Πάνω στις σημειώσεις του τραγουδιού σου
Που είχες αφιερώσει σε μένα
Που παιανίζει μέσα στην καρδιά σου
Μέσα στο λίκνο του παρελθόντος
Και θα ανακαλύψουμε σ'εκείνη την λάμψη
Ποιος ξέρει αν θα σε δω ξανά ποτέ πια
Αν είχα μόνο περισσότερη τρέλα και προσωπικότητα
Η φωνή σου τώρα θα ήταν ακόμα δική μου
Με νανουρίζει αυτό που ύστερα θα έχει
Μουσκευτεί από μελαγχολία
Ομορφιά,μαγεία και νοσταλγία
Χάνομαι μέσα στην έχθρα
Που δεν μ'έκανε να είμαι εκεί
Και μ'ανάγκασε να πω αντίο
Και μ'ανάγκασε να πω αντίο
Και αναμνήσεις φάροι και φωτιά
Και άμμος που θα ποδοπατήσεις
Πες μου ένα ψέμα όμως μην μου πεις ότι θα γυρίσεις
Σου διηγούμαι ιστορίες πάθους και Χαμένα παιχνίδια τώρα πια
Να ξέρεις αγάπη μου ότι αν μπορούσα δεν θα σ'άφηνα
Με νανουρίζει αυτό που ύστερα θα έχει
Μουσκευτεί από μελαγχολία
Ομορφιά,μαγεία και νοσταλγία
Χάνομαι μέσα στην έχθρα
Που δεν μ'έκανε να είμαι εκεί
Και μ'ανάγκασε να πω αντίο
Και μ'ανάγκασε να πω αντίο