Θυμάσαι τον πρώτο χορό που μοιραστήκαμε;
Θυμίσου την νύχτα που εξαφάνισες την ασχήμια μου
Την νύχτα που έφυγες με ένα τόσο γλυκό φιλί
Μόνο μια μυρωδιά ομορφιάς απέμεινε
Αχ, αγαπημένε φίλε μου θυμάμαι την νύχτα
Το φεγγάρι και τα όνειρα που μοιραστήκαμε
Το τρεμάμενο πέλμα σου στο χέρι μου
Ονειρευόσουν εκείνη την βόρεια χώρα
Αγγίζοντας με με το φιλί ενός τέρατος
Το ξέρω ότι τα όνειρα είναι φτιαγμένα από σένα
Από σένα και μόνο για σένα
Ο ωκεανός σου με τραβάει προς τα κάτω
Η φωνή σου με σχίζει στα δύο
Αγάπησέ με πριν πέσει και το τελευταίο πέταλο
Σαν έναν κόσμο χωρίς τη λάμψη
Της όμορφης έκτασης του ωκεανού
Έτσι θα ήταν ο κόσμος
Αν δεν κυλούσε μέσα σου αγάπη
Αλλά καθώς την καρδιά μου άλλος κατέλαβε
Η αγάπη σου για μένα πρέπει τώρα να πεθάνει
Συγχώρεσέ με, χρειάζομαι περισσότερα απ’ όσα μπορείς να μου προσφέρεις
Δεν διάβασες το παραμύθι
Όπου έζησαν αυτοί καλά όταν φίλησε τον βάτραχο;
Δεν ξέρεις αυτό το παραμύθι
Στο οποίο ό,τι πάντα ήθελα
Ποτέ δεν θα αποκτήσω
Γιατί ποιά ποτέ θα μάθαινε να αγαπάει ένα τέρας;
Όσο κρύος κι αν είναι ο άνεμος και η βροχή
Θα είμαι εκεί για να απαλύνω τον πόνο σου
Όσο αμείλικτοι κι αν είναι οι καθρέφτες της αμαρτίας
Θυμίσου, η ομορφιά βρίσκεται μέσα μας
...Για πάντα ο λύκος μέσα μου θα επιθυμεί τον αμνό μέσα σου...