Во Сончевата Светлина на Твојата Насмевка,
Во Летото на нашиот Живот,
Во Магијата на Љубовта,
Бурите одозгора се распрснуваат.
Љубовниците Сонуваат во Ноќта,
Соединувајќи се во Рајот,
Но како што темната сенка изчезнува (*зазорува)
И Љубовта избледува.
На празната пространа Плажа,
Во обликот на Брановите,
Јас цртам Слики со мојата Рака
во Песокот, го Гледам Твојот Лик.
Прескокнуваме песоци на Морето,
Посакувајќи го Рајот,
Песочните Замоци се рушат,
Неуморни Бранови на Плима и Осека.
Ја Слушам Школката,
се Надевам на Твојот Глас,
Преубава/Прекрасна Марија на Мојата Душа.
Иако секогаш ќе бидеме разделени,
засекогаш затворени во Сон,
Ако некогаш повторно Сакам/Љубам,
Дури и тогаш, ништо не ќе се смени.
Твојot Вкус останува,
што му е својствен на Рајот,
Но како што сѐ повеќе сум разделен од Тебе,
Сѐ што моето срце го знаe e
Гладдта за Твоите Усни,
Копнежот за Твојот Допир,
Преубава/Прекрасна Марија на Мојата Душа.
Ги исполнуваш сите мои Ноќи,
ги прогонуваш Моите Денови,
Преубава/Прекрасна Марија на Мојата Душа.