چه آغازی، چه انجامی،
چه باید بود و باید شد،
در این گرداب وحشت‌زا؟
در این گرداب وحشت‌زا؟
چه امیدی، چه پیغامی،
کدامین قصه‌ی شیرین،
برای کودک فردا؟
زمین از غصه می‌میرد، گل از باد زمستانی
شعورِ شعرْ ناپیدا، در این مردابِ انسانی
همه‌جا سایه‌ی وحشت،
همه‌جا چکمه‌ی قدرت،
گَلوی هر قناری را،
بریدند از سرِ نفرت
بجای رُستنِ گل‌ها، به باغِ سبزِ انسانی
شکفته بوته‌ی آتش، نشسته جُغد ویرانی
چه آغازی، چه انجامی،
چه باید بود و باید شد،
در این گرداب وحشت زا؟
در این گرداب وحشت زا؟
که می‌گوید، که می‌گوید، جهانی این چنین زیباست؟
جهانی این چنین رسوا، کجا شایسته‌ی رویاست؟
چه آغازی، چه انجامی، چه امیدی، چه پیغامی،
سوالی مانده بر لب‌ها، که می‌پرسم من از دنیا
به تکرار غم نیما،
کجای این شب تیره،
بیاویزم، بیاویزم،
قبای ژنده‌ی خود را؟
قبای ژنده‌ی خود را؟
[x3]
کجای این شب تیره،
بیاویزم, بیاویزم,
قبای ژنده‌ی خود را؟
قبای ژنده‌ی خود را؟