Bathory Aria [Greek translation]

[Αδαής σαν οδηγός]

Σβησμένα κεριά αναστενάζουν

Καθώς ο θάνατος έφυγε εντυπωσιακά

Το έμβλημα των κρύων δακρύων στην Κόμισσα

Αδαής σαν καταδικασμένος οδηγός

Το Σπίτι των Μπαθόρι σκεπασμένο

Κάτω από τη θλίψη σκοτεινή μάσκα

Μακάρι να μπορούσα να κλάψω

Στο πένθος στο πλευρό της

Θα Την είχα αγκαλιάσει τόσο σφιχτά

Σαν καταιγισμένη- ξεβρασμένη Αφροδίτη

Σαν πνιγμένη στα ρεύματα των Κυθήρων

Και τη φίλησα

Από μόνη της

Τα χείλη μου θα ήξεραν

Αινίγματα των σκοτεινών οραμάτων

Εκεί που οι ευχαριστήσεις πήραν σάρκα

Και πόνο, ανελέητα

Ήρθε παγώνοντας την ανάσα

Της θορυβώδους ζωής ησυχάζοντας τους σε ψιθύρους

Αδαής

Εισπνέοντας το χλωμό φθίνων σεληνόφως που σύρθηκε

Μέσα στην κρύπτη του Αφέντη Της που τόσο απροκάλυπτα κοιμήθηκε

Αδαής

Εκπνέοντας τον θρήνο των μαύρο απολογισμό των χηρειών

Θρηνόντας την αιώνια νύχτα που μπήκε στην ψυχή Της

[II. Ο δολοφόνος των κορακιών σε Φυγή]

Τώρα επιπλήττοντας τους γκρι ουρανούς

Με εκδίκηση πάνω στην ζωή

Γναθική και λεσβιακοί

Χρειάζονται να ικετεύσουν τη γενοκτονία

Ψευδαισθήσεις του Grandier αποδοκιμασμένες στην εξέγερση

Της διάκρισεις του καταραμένου γυαλιού ,απογοητευμένοι στους τάφους

Περικυκλωμένος από σύμβολα εν μέσω της αμαρτωλής αδερφικής Της λατρείας

Με την εγκατάλειψη των δήμιων ,εκείνη πούλησε τον κόσμο των πνευμάτων

Στους Αρχαγγέλους σαν σκλάβα

Από το φως εκσφεντονίστηκε στο σκοτάδι

Εξορίστηκε στη Γη που ο βασανισμός θα ξετυλιγόταν...

Αλλά σύντομα,

Τα ταρό της θα αποδεικνυόντουσαν

Υβριδικές φήμες απλώνοντας σαν όγκοι

Θα αυξανόταν σταδιακά

Και θα κατέστρεφε τα αστέρια Της

Παρόλα αυτά πληγωμένη

Από τις καλύτερες στις πιο πικρές αλήθειες

Του κρύου ματωμένου μπάνιου

Σαν σώματα αυξανόμαστε

Σε αυστηρά κοπάδια

Για να την στοιχειώσουμε από τις

Ρηχές τους επιβαλλόμενες κηδείες

Όταν οι λύκοι ξεθάβουν

Τις καρτικες μήτρες τους

Που ήταν παγωμένες και είχαν δουλέψει πολύ

Για να γυμνώσουν τις πληγές τους

Στα βάθη της ψυχής Της , εκείνοι καταδίωκαν

Κρατώντας στα χέρια το δηλητήριο που έχυσαν

Σαν δολοφόνος των κορακιών σε φυγή

Και ξέρωντας ότι οι εκτάσεις τους

Θα κομμάτιαζαν τα όνειρά Της

Με νύχια μαύρισε βιβλία για ανακούφιση καταδίκης

Ολέθριος κρωγμός κανόνων στους συσσωρευμένους εχθρούς

Έτσι η αγιάζει η Εύα

Καθώς το έλαβε

Όπως η Μπελλόνα την μπάλα

Εκείνοι οι εχθροί

Πεσμένες αδερφές σηκωμένες

Τα βασανιστήρια Της

Ο Σταυρός λέρωσε τις πλάκες

Στην αμαξά της χαλάρωσε τα γκέμια

Αλλά ήξερε εκείνη, πρέπει να είναι γενναία μέσα στη νύχτα

Μέσα σύρθηκε ο φόβος κεφαλή θανάτου πάνω στο φεγγάρι

Σαν δολοφόνο κορακιών σε φυγή

Για κάθε μασκοφόρο, κεκοσμημένο βλέμμα που κρατάει τρομακτικό σκοπό

Ο τρόμος πάγωσε μάτια με ζωηρά χρώματα σε παγωμένα βλέμματα

Και ακόμα και ο χορός Της

Μέσα σε αχανής καθρέφτες ρίχνεται

Κοιτάζοντας την αρρώστια του μέλλοντος Της

Αν η μοίρα έτρωγε εκεί ...

[III.Μάτια που μαρτύρησαν την τρέλα]

Σε μια εποχή σταυρωμένη από τα νύχια της πίστης

Όταν ο βαθμός σκιάχτρων του χριστού καταστρέφουν την γη

Μια αμέτοχη Κόμισσα γεννημένη σε μια οψιδιανή φαντασία

Τόλμησε την άβυσσο ξέρωντας καλά πως ήταν καταδικασμένη

Η ζωή Της ψιθύρισε φόβο σαν νεκρική πομπή

Μπλεγμένη και με λαχτάρα, πωρωμένη με μια μαγεμένη

Με εκείνους που υπέκυψαν στην σκληρότητα

Κομματιασμένοι κοντά στο περπάτημα του χορού Της

Ο ανεμοστρόβιλος της φωτιάς που διέδωσε γρήγορα τα βάτα

Της γλυκείας ροζ Της συστάδας δέντρων των μαύρων αγκαθιών που έχουν γραπώσει ....

Απαίτησε εκείνη από τον Παράδεισο για πάντα να απομαζώνει

Το ελιξήριο της Νεότητας από τους αγνούς

Ενώ οι λεσβιακές της φαντασιώσεις

Κατεβατό των άκρων

Πέρασαν δεκαετίες απελευθερωμένες

Ήρθε για μεταξένια θεραπεία αίματος

Αλλά η βασιλεία της τελείωσε γρήγορα

Για τους Σκοτεινούς Θεούς ονειρεύτηκε βαθιά

Να ακούν τις εκκλήσεις Της

Όταν οι δεσμοφύλακες της χτυπήθηκαν

Με αποδοκιμασίες από ιερείς

Που τραύλιζαν τελετουργίες

Στο νεκρό της νύχτας

Για παρθένες λεκιάζουν σεντόνια

Και προσποιήθηκε την περήφανη

Όταν τα εγκλήματά της απλωνόντουσαν

Kαι ζωντανεύει στα αγροτικά χείλη

Μέσα μύρισε τις φωτιές

Τα άκρα που έγλυφε ψηλότερα

Για να βασανίζει τα μ..... των συνένοχων

Λοιπόν τελειώνει του διεστραμμένου μύθου η αξία

Και μέσα στης εφεδρικής πυράς την δαγκωματιά

Η βοή των ευγενών η γραμμή αίματος γεννήσεων

Οι αμαρτίες Της (εγκλήματα) δεν απόκτησαν παράταση

Πάντα κομμένη από τον ενθουσιασμό της επερχόμενης νύχτας

Που σιγά ο Θάνατος μόνο μπορούσε να εκπληρώσει την πτήση Της

''Τα Πνεύματα το έσκαγαν από την κρίση

Σαπίζω, μόνη, τρελή

Που τα δάση ψιθύριζαν σάπια μήλα για μένα

Από τα μέσα του πεύκου και ακόνιτο δακτυλίδι

Πέρα από εκείνα τα τείχη , που είναι καταδικασμένοι

Στο σκοτάδι του αυστηρού τάφου

Πηγαινοέρχομαι με άγρια τρέλα απεσταλμένη

Μέσα στις χλωμές ακτίνες αθώου φεγγαριού

Που, στερείται νεκρολογίες, επιπλέον

Οι διαταγές είναι δημιουργία πάνω στην γη

Ενώ παραδίδω τα χείλη μου στο θάνατο

Ένα αργό κρύο φιλί που επιπλήττει την αναγέννηση

Αν και μια τελευταία ευχή είναι κληροδοτημένη από την μοίρα

Η ομορφιά μου θα μαραζώσει, απαρατήρητη

Σώσε το δίδυμο μαύρο μάτι που πρόκειται να έρθει για να πάρει

Την ψυχή μου για να ηρεμήσει ή για συντροφιά στην Κόλαση''