Mayıslardan şen bir Mayıstı,
Yeşil tomurcuklar olgunlaşırken,
Tatlı William yatıyordu ölüm döşeğinde,
Barbara Allen'a olan aşkı içinde.
Hizmetçisini kadına yolladı,
Onun yaşadığı yere,
Demesi için: "Gelmelisiniz, onun ölüm döşeğine"
"Eğer isminiz Barbara Allen ise."
Böylece, yavaşça, yavaşça kalktı ayağa kadın,
Ve yavaşça örttü üzerini adamın.
Ve dudaklarından dökülen tek şey şu oldu:
"Genç adam, kanımca ölüyorsunuz."
Kadın yavaşça adımlarken çayırları,
Ölüm çanının matemle çalındığını duydu,
Ve çanın her vuruşu, sanki der gibiydi:
"Taş yürekli Barbara Allen"
Ah anne, anne yap yatağımı,
Uzun ve dar yap onu.
Tatlı William bugün benim için öldü,
Ben de yarın onun için öleceğim.
Kadını gömdüler, kilisenin bahçesine,
Adamı gömdüler onun yanına.
Ve adamın mezarından, boy verdi kıpkırmızı bir gül,
Ve kadının mezarından ise dikenli bir yabanotunu.
Kilisenin çanına kadar uzandı iki bitki de,
Artık daha fazla uzayamayana kadar.
Ve orada bağlandılar birbirlerine, gerçek bir aşk düğümüyle:
Dikenli yabanotunun etrafında kırmızı güllerle.