1
Can çekişerek öldük hepimiz,
yutarak [gırtlağımızdaki] son sesi,
tekmeler savurarak rüzgara,
giderek yittiğini gördük ışığın.
Çığlığımız güneşi altüst etti,
hava kaskatı kesildi
billur kelimeler
ettiğimiz son küfür oldu.
Her şey bitmeden,
hatırlattık henüz sağ olanlara:
Bedelini canımızla ödediğimizi,
bir saatte yaptığımız kötülüğün.
Sonra buz gibi soğuğu içine
daldık imansız2 bir ölümün,
eski amentüsünü söyleyerek
bağışlanmadan ölenlerin.
Alaya alan hezimetimizi,
aşırı utancımızı ve aynı sıkışla
boğuluşumuzu,
tanımayı öğrensin ilmiği.
Toprak saçıp kemiklerimize
sakince yoluna devam eden,
o da allak bullak ulaşsın toprağa,
tan vaktinin sisi ile.
O kadın, bir gülümseyişte
bizi hatırlamanın utancını gizleyen,
her gece yüzünde bulsun
o günden bir hakareti ve bir posayı.
Herkese kin besliyoruz:
Koyu kan kokusu sinmiş kinimize;
o zamanlar acı dediğimiz şey,
askıda kalan bir tartışma yalnızca.
1. Başlık, doğrudan 15. yüzyıl Fransız şairi Villon'un Ballade des pendus adlı şiirine bir göndermedir. Villon şiirine ve Orhan Veli Kanık'ın olağanüstü çevirisine internetten kolayca ulaşılabilir.2. İtalyanca abbandono sözcüğünün anlamlarından biri, 'Tanrı'ya tam teslimiyet', 'Tanrı'nın iradesine mutlak anlamda razı olma'dır.