Ballada o niebie i Ziemi [Tongan translation]

Otwarto drogę nam do gwiazd,

Już przyciągania zrzucamy brzemię.

Nadejdzie pora, przyjdzie czas porzucić Ziemię.

Znajdziemy, może, inny sens,

I inne szczęście będzie nam dane,

I zapomnimy, zapomnimy gorycz klęsk

Wśród obcych planet.

A kiedy polecimy tam

I za tęsknotą ruszymy w pościg,

Zaświeci stara Ziemia, zaświeci nam

Światłem miłości!

Westchniemy: «Ziemio, pusto nam

Wśród nieskończonych świateł i cieni!»

Zadamy starym, starym słowom kłam:

Nie tak jest w niebie, jako na Ziemi!

Zgadniemy, czego nam jest brak, i zrozumiemy, czego nam trzeba.

I zawołamy: «To nie tak! To nie tak! Nie tak!»

Za mało Ziemi, zbyt dużo, zbyt dużo nieba…

Dalekie światło wezwie nas,

I powrócimy z czarnej przestrzeni

W najdroższy niegasnący blask,

Niegasnący blask,

Niegasnący blask

Jedynej Ziemi... (wiernej nam)

Jedynej Ziemi! (wiernej nam)

Jedynej Ziemi! (wiernej nam)

...Ziemi!