Usłyszałam cię w wietrze
wiejącym od północy,
gdy dzień ciemnieje,
targany niepokojem.
Wśród ciemnych chmur
odgłosy Balbacany
są jak płacz duszy,
jak wycie psa.
Och, Laicu, wśród tego śniegu,
przyspieszasz bicie mego serca.
Niech tylko wspomnę
twoje piękne oczy…
Jesteś moim niepokojem,
moją kołysanką,
moją cudną spódnicą
długą do podłogi.
Jesteś mym lutowym słońcem,
jesteś moim bólem,
gdy o zmierzchu, zziębnięta,
czekam na maj.
Och, Laicu, wśród tego śniegu,
przyspieszasz bicie mego serca.
Niech tylko wspomnę
twoje piękne oczy …
Balbacana,
tysiąc dziewięćset dwudziesty pierwszy1…
Mój Laicu,
będę na ciebie czekać do śmierci,
będę na ciebie czekać do śmierci.
Twój słowik.
Love2, love...love...
1. rok2. ang. "miłość", "kochanie"