Балада Про Принцесу [Balada pro princesu] [Belarusian translation]

Дальні шлях ляжыць

Праз хмары і нябес блакіць,

Там у чужым краю

Не знойдзе яна любоў сваю,

Бо забівае золата прыгажосць.

Яна была падобная да сонца —

Прынцэса лугоў.

Яна адна валадарка лесу —

Жывёл і птахоў.

Зрастаючы ў некошаных травах —

Сярод лілей,

Яна была праменем святла —

Сярод людзей.

Толькі не знайшла усё,

Да чаго прагнула душа.

Золата й парча пакінулі

Апёк на плячах

І атруту смерці на вуснах.

Яна была быццям дзіця —

Прынцэса лугоў.

Яна адна уладарка лесу —

Жывёл і птахоў.

Зрастаючы ў некошаных травах —

Сярод лілей,

Яна была дзіцем светла —

І светлам людзей.

Але ніхто не ў сілах

Згасіць сонца ў бязодні зла,

Ніхто не ў сілах спыніць адлігу,

Вер, я жывая...

Па-па-па...

Пабачыш там да небакраю —

Зелень лугоў.

Пабачых сам уладарку лесу —

Жывёл і птахоў.

Я там жыву, дзе сонца расцвіло —

Сярод лілей.

Назавеш мяне прынцесай светла —

І светлам людзей.

Знову я прыду да цябе,

Я з’яўлюся ў светлае імгненне,

Толькі трэба сапраўды верыць...

Я табе ў часцінку неба

Назбіраю ўсю блакіць,

Толькі трэба сапраўды верыць...

А калі збіруцца хмары над зямлёй,

Не забудзь, праз сонечныя лугі

Ў казку шлях...