Каде е моментот кој ни беше најмногу потребен?
Ги расфрлаш листовите и магијата се губи
Ми велиш дека твоето сино небо избледе во сиво
Ми велиш дека твојата страст ја снема
И јас не морам да продолжувам
Стоиш исправена само за повторно да потонеш
Глумиш насмевка покрај кафето за носење
Ми велиш дека животот ти е многу побркан
Се распаѓаш секој ден
И јас не морам да продолжувам
Затоа што имаше лош ден, потонуваш некој друг
Пееш тажна песна само за да ги промениш нештата
Велиш дека не знаеш, ми велиш да не лажам
Работиш на насмевка и одиш на возење
Имаше лош ден, камерата не лаже
Се враќаш назад и немаш ништо против
Имаше лош ден, имаше лош ден
Па, ти треба одмор под сино небо
Поентата е дека ти се смеат на тоа што го велиш
И јас не морам да продолжувам
Затоа што имаше лош ден, потонуваш некој друг
Пееш тажна песна само за да ги промениш нештата
Велиш дека не знаеш, ми велиш да не лажам
Работиш на насмевка и одиш на возење
Имаше лош ден, камерата не лаже
Се враќаш назад и немаш ништо против
Имаше лош ден, имаше лош ден
Понекогаш целиот систем се расипува
И сѐ излегува погрешно
Може да не се вратиш и ти го знаеш тоа
Дека можеш да бидеш ох толку силна и јас не грешам...
Па каде е страста кога ти е најмногу потребна?
Ох, ти и јас, ги расфрлаш листовите и магијата се губи
Затоа што имаше лош ден, потонуваш некој друг
Пееш тажна песна само за да ги промениш нештата
Велиш дека не знаеш, ми велиш да не лажам
Работиш на насмевка и одиш на возење
Имаше лош ден, камерата не лаже
Се враќаш назад и немаш ништо против
Имаше лош ден, имаше лош ден
О да, имаше лош ден...