να φεύγω* όταν η πόλη ακόμη κοιμάται
το αυτοκίνητο πηγαίνει στο φρέσκο αέρα
ποιος ξέρει αν θα είσαι αυτό τον χρόνο
εκείνο το αγόρι στην δισκοθήκη από τον μώλο
σαν πειρατές που ενεδρεύουν σε μπαρ
τα αγόρια παγιδεύουν την καρδιά σου
υπάρχει μουσική στο σκοτάδι
κλείνεις τα μάτια σου και πέφτεις
μέσα σε μια σκοτούρα
Κλεμμένα φιλιά
η βροχή πάνω μας
σε αυτή την θάλασσα να λέω
'αγάπη' είναι'να ψέμα
που αθώα μακριά πετάει
Φωνές ορκίζονταν
ποτέ να χωρίζουν
σε εκείνες τις παραλίες
τη μέρα και τη νύχτα πιο γεμάτες από την πόλη
ο ήλιος θα φεύγει με σκούρα τα γυαλιά
αρχαίος ο αγώνας των βλεμμάτων θα αρχίζει
οι παρέες καθυστερούν
το πρωί στην παραλία είμαστε ζόμπι
πόσα τα βασιλέματα θα δε ξεχνούμε ποτέ
πόσα τα πουλόβερ στους ώμους και
εκείνα τα χάδια στον άμμο
είναι ένας αναμμένος φάρος στην ομίχλη
Κλεμμένα φιλιά
η βροχή πάνω μας
σε αυτή πικρή την θάλασσα
αγάπη ενός αντίο
που φεύγει μακριά για πάντα
Φωνές ορκίζονταν
ποτέ να χωρίζουν
αλλά είναι κενές οι παραλίες
και αυτό το καλοκαίρι φεύγει
τώρα η ζωή είναι καταπιεσμένα
από αυτή την πραγματικότητα
για τόσο ένα χρόνο η καρδιά μόνο περιμένει
εκείνη την ελευθερία