Z naszej starej brzozy się od małego
Lubię rozglądać do kraju
Jak żytnie pole w dali pod górami
Zasię latem dojrzeje
Jak wiatr będzie się potokiem pod nami
Kolejna woda będzie gnać
Ach, jak gorzki, gorzki jest zawód,
Gdy człowieka doścignie
Już to tak dawno, co ostatnim razem
Za rękę cię trzymałam
Ile śniegów topiło się, ile to jest lat,
Co nasza pieśń skończyła brzmieć
Jak wiatr gałęzie drzew przegania
I potem im głowy splecie
Ach, jak łatwe, łatwe jest ludzkie konanie
Zanim z tobą miłość zrobi szybki koniec
Tak sobie zagwiżdżę i przypomnę sobie
Wiejski raj, kaczki, gęsi
Tak sobie zagwiżdżę i wszystko złe zagonię
Z brzozy już nigdy nie zejdę
Może by się wydawało,
Że ten świat
Jest dla mnie krzakiem ciernistym
Lecz warto było
Tak smakuje piołun
I ja się na ciebie nie złoszczę
Jak wiatr, gdy babie lato rozgania
I dzieciom smoki przyniesie
Ach, jak kruche, kruche jest poznanie,
Że ktoś inny się znajdzie
Tak sobie zagwiżdżę i przypomnę sobie
Wiejski raj, kaczki, gęsi
Tak sobie zagwiżdżę i wszystko złe zagonię
Z brzozy już nigdy nie zejdę