باده [Bāde]

چه گویمت، چه گویمت،

به میخانه دوش مست و خراب

سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر

که این حدیث ز پیر طریقتم یادست

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل

بنال بلبل بی دل که جای فریادست

حسد چه می‌بری ای سست نظم بر حافظ

قبول خاطر و لطف سخن خدادادست

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل

بنال بلبل بی دل که جای فریادست

بیار باده باده باده باده که بنیادِ یاد

یاد یادِ یاد عمر بر بادست عمر بر بادست

بر بادست

عمر بر بادست

بیار باده باده باده باده

که بنیادِ یاد یاد یادِ یاد عمر

بر بادست

عمر بر بادست

بیار باده باده باده باده

که بنیادِ یاد یاد یادِ یاد عمر

بر بادست

عمر بر بادست

بیار باده باده باده باده

که بنیادِ یاد یاد یادِ یاد عمر

بر بادست

عمر بر بادست