من زن ایرانی
اهل خودْویرانی
آینه‌ی دق‌کرده
بس که هق‌هق کرده
مثل یک کوه یخ
می‌چکم در مطبخ
از سپاه تسلیم
روز و شب بی‌تقویم
آی مردم، مردم
باز هم سرخوردم
مردم از مرد بد نامردم
من به خود نه، که به زن بد کردم
من پر از تنهایی
وحشت از زیبایی
در نمد پیچیده
بی‌هوا پوسیده
بره‌ی قربانی
ابرک بارانی
آی مردم، مردم
باز هم سرخوردم
مردم از مرد بد نامردم
من به خود نه، که به زن بد کردم
بر تن یاس سپید سفره
جای قلاب کمر می‌سوزد
لب فریاد مرا می‌دوزد
سیر سیرم؛ سیر از مشت و لگد
برده‌داران حقیر مرگ‌بو
بر سر بازار عاشق می‌کشند
خواب مخمل را برهم‌می‌زنند
این کنیزکان خواهر من‌اند
آی مردم، مردم
باز هم سرخوردم
مردم از مرد بد نامردم
من به خود نه، که به زن بد کردم