ای بت بی‌رحم شکار افکنم
رشته بينداز تو در گردنم
تير بينداز که من در هوا
گيرم و در سينه کنم جابه‌جا
تير تو را در دل و جان جا دهم
تا تسلیِ دل شيدا دهم
چشم فتانت که فسون میکند
اين دلکم غرقه‌ی خون میکند
آن لب لعلت که ز ميخانه‌ها
می‌گه به گوشم دو صد افسانه‌ها
جان منی پيش رقيبان مرو
يکه و تنها به گلستان مرو
پيش من آ تا که فدايت شوم
کشته‌ی يک لحظه نگاهت شوم
ای بت بی‌رحم شکار افکنم
رشته بينداز تو در گردنم