Mijn vaal gezicht gloeit in de vuurgloed.
Mijn holle ogen kijken maar kunnen niet zien.
Ik staar intens in het gloeiende inferno,
Het gevoel van verlies breekt mij op.
Ik hoorde hun geschreeuw
Door brandende muren.
Muren die ik niet kon slechten.
Ik kon hen niet helpen.
Twee volle jaren was ik weggeweest
Alleen om te laat terug te keren om hen te redden
Hulpeloos keek ik toe hoe mijn leven in vlammen opging
Ik trek het zwaard uit het gloeiende vuur
En behamer* het op het aambeeld,
Smeed het met razernij en haat.
Ik zal het lot van mijn vijand bezegelen.
Ik graveer de kling met magische runen
En roep de Goden aan met een bloedoffering.
Pure volmaakte haat schittert binnenin dit zwaard.
Dit magische zwaard houwt slechts eenmalig.
Er is geen zwaard geweest dat diens gelijke is
Het heet De Wreker
Welnu, gezworen vijand,
Mij is de wrake
Er is een jaar verlopen
Gezworen vijand, nu
Is het jouw beurt te sterven!
Het is jouw beurt om te sterven!
Sterf!
Sterf!
Sterf, sterf!
Sterf, sterf!
Sterf, sterf, sterf, sterf, sterf!
Het zwaard houwt door z'n keel,
Z'n hoofd tuimelt op de grond.
Het lichaam zonder hoofd zakt langzaam neer,
Om tot rust te komen in een bloedplas.
De Wreker heeft z'n glans verloren -
De magie wordt nu onttrokken.
Bot en nutteloos rust 't in m'n hand.
Z'n doel wordt spoedig bereikt.
Weg is nu de haat maar de leegte blijft.
Ik draai de kling dus om
En jaag het door de aderen van mijn buik
En ik val op de grond.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
*neologisme: behameren = met de hamer bewerken.