Με τον καιρό,
Με τον καιρό,φεύγουν,τα πάντα φεύγουν,
Ξεχνάμε το πρόσωπο
Και ξεχνάμε τη φωνή,
Την καρδιά όταν χτυπάει περισσότερο,
Δεν είναι μπελάς να πάμε να ψάξουμε πιο μακριά
Πρέπει να το αφήσουμε,είναι πολύ καλό.
Με τον καιρό,
Με τον καιρό,φεύγουν,τα πάντα φεύγουν
Ο άλλος που λατρεύαμε,
Που ψάχναμε κάτω από την βροχή:
Ο άλλος που μαντεύαμε στην παράκαμψη ενός βλέμματος ανάμεσα στις γραμμές,
Ανάμεσα στις λέξεις και κάτω από μακιγιάζ ενός όρκου μακιγιαρισμένου
Όποιος φεύγει να πάει να ζήσει τη νύχτα του:
Με τον καιρό τα πάντα εξαφανίζονται...
Με τον καιρό,με τον καιρό,φεύγουν,τα πάντα φεύγουν.
Ακόμα και οι πιο ευχάριστες αναμνήσεις,
Αυτό σου έχει μία από τις μούρες του.
Στη γκαλερί ''Σκαλίζω''* στις ακτίνες του θανάτου,
Το σαββατόβραδο όταν η τρυφερότητα φεύγει ολομόναχη.
Με τον καιρό,
Με τον καιρό,φεύγουν,τα πάντα
Φεύγουν;
Ο άλλος στον οποίο πιστέψαμε,για ένα συνάχι,για ένα τίποτα.
Ο άλλος στον οποίο δώσαμε τον άνεμο και κάποια μπιζού:
Για αυτόν που είχαμε πουλήσει την ψυχή μας για κάποια μετρητά.
Μπροστά από τι εκπαιδευτήκαμε όπως εκπαιδεύονται οι σκύλοι.
Με τον καιρό,με τον καιρό, φεύγουν,
Με τον καιρό,φεύγουν,φεύγουν τα πάντα;
Ξεχνάμε τα πάθη και ξεχνάμε τις φωνές
Που σας έλεγαν χαμηλόφωνα τις λέξεις του φτωχού κόσμου:
''Μην γυρίσεις πολύ αργά,κυρίως μην κρυώσεις.''
Με τον καιρό,
Με τον καιρό,φεύγουν,τα πάντα φεύγουν και αισθανόμαστε ασπρισμένοι
Όπως ένα εξουθενωμένο άλογο και αισθανόμαστε παγωμένοι
Σε ένα κρεβάτι κινδύνου και αισθανόμαστε ολομόναχοι,
Μπορεί, αλλά ήρεμοι.
Και αισθανόμαστε εξαπατημένοι από τα χαμένα χρόνια.
Λοιπόν αλήθεια,με τον καιρό;
Δεν αγαπάμε πια