Με τον καιρό...
Με τον καιρό, περνούν, όλα φεύγουν
Ξεχνάμε το πρόσωπο και ξεχνάμε τη φωνή
Η καρδιά, όταν δε χτυπά πια (γρήγορα), δεν έχει νόημα
να ψάχνεις παραπέρα, πρέπει να αφήσεις τα πράγματα ως έχουν κι όλα καλά
Με τον καιρό...
Με τον καιρό περνούν, όλα φεύγουν
Εκείνος που λατρεύαμε, που αναζητούσαμε κάτω απ' τη βροχή
Εκείνος που καταλαβαίναμε μόνο με μια ματιά,
ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα στις γραμμές και κάτω από την όψη
μίας μεταμφιεσμένης υπόσχεσης που πηγαίνει να κοιμηθεί
Με τον καιρό όλα εξαφανίζονται
Με τον καιρό...
Με τον καιρό, περνούν, όλα φεύγουν
Ακόμα και οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις παίρνουν παράξενες μορφές
Στη γκαλερί περιπλανιέμαι στις ράγες του θανάτου
Σάββατο βράδυ, όταν η τρυφερότητα βαδίζει ολομόναχη
Με τον καιρό...
Με τον καιρό, περνούν, όλα φεύγουν
Εκείνος τον οποίο εμπιστευόμασταν για την αρρώστια, για τη φτώχεια
Εκείνος στον οποίο δίναμε πνοή και κοσμήματα
Για τον οποίο θα πουλούσαμε την ψυχή μας για μερικές δεκάρες
Μπροστά στον οποίο σερνόμασταν σαν τα σκυλιά
Με τον καιρό, περνούν, όλα πηγαίνουν καλά
Με τον καιρό...
Με τον καιρό, περνούν, όλα φεύγουν
Ξεχνάμε τα πάθη και ξεχνάμε τις φωνές
που μας ψυθίριζαν τα λόγια ταπεινών ανθρώπων:
"Μη γυρίσεις πολύ αργά, και κυρίως μην αρπάξεις κανένα κρύωμα"
Με τον καιρό...
Με τον καιρό, περνούν, όλα φεύγουν
Κι ασπρίζουμε όπως ένα εξαντλημένο άλογο
Και νιώθουμε παγωμένοι πάνω σ' ένα τυχαίο κρεβάτι
Και νιώθουμε ολομόναχοι ίσως αλλά γαλήνιοι
Και νιώθουμε εξαπατημένοι από τα χαμένα χρόνια
Λοιπόν, πράγματι... με τον καιρό... δεν αγαπάμε πια