Autobiografia lyrics

Miałem dziesięć lat,

gdy usłyszał o nim świat.

W mej piwnicy był nasz klub.

Kumpel radio zniósł,

usłyszałem „Blue Suede Shoes”

i nie mogłem w nocy spać.

Wiatr odnowy wiał,

darowano reszty kar,

znów się można było śmiać.

W kawiarniany gwar

jak tornado jazz się wdarł

i ja też chciałem grać...

Ojciec Bóg wie gdzie

martenowski stawiał piec.

Mnie paznokieć z palca zszedł.

Z gryfu został wiór,

grałem milion różnych bzdur

i poznałem, co to seks.

Pocztówkowy szał:

każdy z nas ich pięćset miał

zamiast nowej pary jeans.

A w sobotnią noc

był Luksemburg, chata, szkło.

Jakże się chciało żyć!

[Refren 1]

Było nas trzech,

w każdym z nas inna krew,

ale jeden przyświecał nam cel:

za kilka lat

mieć u stóp cały świat,

wszystkiego w bród.

Alpagi łyk

i dyskusje po świt.

Niecierpliwy w nas ciskał się duch.

Ktoś dostał w nos,

to popłakał się ktoś,

coś działo się.

Poróżniła nas.

Za jej Poli Raksy twarz

każdy by się zabić dał.

W pewną letnią noc

gdzieś na dach wyniosłem koc

i dostałem to, com chciał.

Powiedziała mi,

że kłopoty mogą być,

ja jej, że egzamin mam.

Odkręciła gaz,

nie zapukał nikt na czas.

Znów, jak pies, byłem sam.

[Refren 2]

Stu różnych ról,

czym ugasić mój ból

nauczyło mnie życie jak nikt.

W wyrku na wznak

przechlapałem swój czas,

najlepszy czas.

W knajpie dla braw

klezmer kazał mi grać

takie rzeczy, że jeszcze mi wstyd.

Pewnego dnia

zrozumiałem, że ja

nie umiem nic.

Słuchaj mnie tam!

Pokonałem się sam,

oto wyśnił się wielki mój sen:

tysięczny tłum

spija słowa z mych ust,

kochają mnie.

W hotelu fan

mówi: "Na taśmie mam

to, jak w gardłach im rodzi się śpiew".

Otwieram drzwi

i nie mówię już nic

do czterech ścian...