At Seventeen [Polish translation]

Poznałam prawdę mając siedemnaście lat,

Że miłość przeznaczona jest tym najpiękniejszym,

Uśmiechniętym licealistkom z gładką skórą,

Za młodu poślubianym, i ciężką pracą nie skalanym.

Walentynki, których nigdy nie zaznałam,

Młodzieńcze manewry w piątkowe wieczory,

Adresowane do tych najładniejszych.

Mając siedemnaście lat dowiedziałam się prawdy...

Zaś te z nas o zniszczonych cerach,

Wyzbyte towarzyskiej ogłady,

Rozpaczliwie sterczące w domach,

I zmyślające rzekomo wydzwaniających adoratorów,

Co niby proszą „Chodź zatańcz ze mną”

I niewyraźnie szepczą sprośności

A to nie wszystko, o nie - gdy ma się te siedemnaście lat.

Brązowooka dziewczyna w wyświechtanych ciuchach,

Której imienia nie umiałam wymówić,

Powiedziała: „No szkoda, lecz ci co służą

Dostają tyle, na ile zasłużą”.

Zamożna królowa z wieloma koneksjami,

Poślubi zawsze to czego trzeba jej,

Z gwarancją towarzystwa,

I bezpieczną przystanią na starość...

Ale pamiętajcie, że wygrani w tejże grze,

Utracą miłość, o jaką zabiegali

Za rentę wieczystą wysokiej jakości i więzy wątpliwej uczciwości.

Ich małomiasteczkowe oczy będą łypać na was,

W tępym zdziwieniu, gdy należne płatności nagle przekroczą kredyty młodości, wystawione w wieku siedemnastu lat.

A my, te wszystkie, które zaznałyśmy bólu

Oczekując Walentynek, które nigdy nie dotarły,

I te, których nie wezwano nigdy

Na meczu koszykówki do wyboru stron,

To było dawno temu i bardzo daleko,

I w świecie młodszym niż ten teraz,

Gdy marzenia były jedynym co miały za darmo

Takie brzydkie kaczątka - jak ja...

Wszyscy gramy w tę grę, a kiedy odważymy się,

Aby oszukać samych siebie przy pasjansie,

By zmyślać adoratorów rzekomo dzwoniących

By współczuć nieznanego życia innym.

To oni dzwonią by powiedzieć: „Chodź, zatańcz ze mną”

I mruczą sprośności do ucha

Brzydkim dziewczynom, takim jak ja, gdy masz te siedemnaście lat...