1. Den tid du, Astri, så mykje hældt ta mæg,
Da du så blilig ti fangjet mit låg;
Den tid du gret, kvar gang eg gjekk ifrå deg,
Da du så glad meg kvar lurdagskvæld såg:
Da var eg bygdis den sælaste gut,
Inkje eg bytta med prest eller fut.
2.Den tid du heldt ut av Astrid aleine
den tid kje Svanaug va venre fe deg,
den tid du va no så snøgge på beine
når du kver lurdagskveld ela te meg.
Inkje med skrivarens dotter ha eg
den gongen bytta, sku eg mista deg.
3.Heretter bare te Svanaug eg belar,
ho som er stendigt så godslig og blid,
ho som så gildsklig på langleiken spelar
Svanaug den vene skal no vera mi.
Gjenne så ville eg tvo gånger døy
når eg kunn glede mi venøygde møy.
4.No held eg bare ta Torgrim den flinke
eismal eg velt'n ta belarer fleir.
Sveinung ja Sveinung: Du tar no slett inkje
tenkje at eg skal få hug te deg meir.
Tri gonger måtte du slå meg ihjel
når bar eg visste at Torgrim var sæl.
5.Men om eg skulle no Svanaug forlate
om eg no kom ho kje meire ihug
og om eg te deg skulle no komme atte
omg eg te Astrid igjen sku få hug.
Om eg no banna at eg blei deg tru
Astrid, mi Astrid, Hot svara da du.
6.Venre helle soli, som glar bakom fjøllet
det er'n Torgrim det seier eg deg,
Å du er argar hell villaste trøllet
falskar hell skommet på vatnet mot meg.
Men eg er likevel di trugnaste møy
bare med deg vi eg leva og døy.