Ένα νυχτερινό κονσέρτο
Το φως των κεριών μου ψιθυρίζει πού να πάω
Ο ύμνος των ενωμένων αστεριών ως οδηγός μου
Καθώς περιπλανιέμαι σ'αυτό το μονοπάτι της νύχτας
Τα αστέρια σαν κεντημένα
Ξεσκεπάζουν τα αίσθηματά μου για αυτή τη γη
Στείλε μου τον σίελο σου να επουλώσω τις ουλές μου,
Και ας είναι αυτή η γύμνια η γέννηση μου
Ο μακρόκοσμος έριξε τις δυνάμεις του επάνω μου
Και τις ελπίδες αυτού του κόσμου πρέπει τώρα να αφήσω
H νυχτερινή ευχή που σου έστειλα αιώνες πριν
Ακούστηκε απ'αυτούς που κατοικούσαν στην θλίψη
Η απόσταση του νυφικού κρεβατιού μας
Αναμένει τον θάνατό μου
Γαλαξιακή σκόνη παίρνει το χέρι μου
Με οδηγεί στον τόπο των αγαπημένων μου
"Αυτός ο διαρκής πόθος για το άγγιγμά σου
Αυτός ο πικρός ωκεανός μίσους και πόνου
Αυτή η μοναξιά που χρειάζομαι για να είμαι αυτός που είμαι"
"Οι ωκεανοί είναι τόσο μοναχικοί όσο εγώ
Κάποιος ας πάρει μακριά μου αυτό το χάρισμά μου
Κανένα χάρισμα για το θηρίο! Θα σ'αγαπάω όμως για πάντα"
"Έλα σε μένα
Λύτρωσέ με από σένα
Και απ'όλες τις μέρες της Γης"
Καμιά τελευταία λέξη να πει κανείς
Μόνο αναμνήσεις παραμένουν
Ένα 'αντίο' λοιπόν, το μονοπάτι μου συνεχίζει για πάντα