Αστεία Όνειρα [Astía Ónira]

Σαν φωτιά που δειλά, αργοσβήνει μα αφήνει καπνούς

Σαν βροχή, που μπορεί, να ποτίσει κρυμμένους άνθους

Έτσι πίστευα, πως στη ζωή μου το φως θα σκορπάς

Θα 'σαι πάντα εκεί, ό,τι και να συμβεί, θα μου τραγουδάς

Όμως σε έχασα

Ίσως φταίνε τα αστεία μου όνειρα

Τα ταξίδια χωρίς προορισμό

Ίσως φταις και εσύ που δεν έγινες

Όλα όσα φοβόμουν εγώ

Σαν κερί που απορείς, μέσ' στη θύελλα πως σιγοκαίει

Σαν φωνή, που χωρίς, να ρωτάς επιμένει να λέει

Έτσι και ας μην το θες, επιστρέφω στο χθες, βιαστικά

Τι και αν μπαίνεις εκεί, η ελπίδα είσαι εσύ

Εσύ μοναχά

Και όμως σε έχασα

Ίσως φταίνε τα αστεία μου όνειρα

Τα ταξίδια χωρίς προορισμό

Ίσως φταις και εσύ, που δεν έγινες

Όλα όσα φοβόμουν εγώ

Ίσως φταίνε και τα άδεια ξενύχτια μου

Περιμένοντας, κάτι να 'ρθεί

Ίσως φταίνε, τα τρύπια τα δίχτυα μου

Μου χαρίζει σε κάθε στιγμή