Ακριβό το φιλί του χρόνου,
κεραυνός που τρυπά τις αισθήσεις,
συνουσία στη μέση του δρόμου.
Τα μάτια σου μη γυρίσεις.
Μια γλυκιά μελωδία με ρίχνει
στης ζωής το αήττητο πάθος.
Η εικόνα σου τώρα με δείχνει
και φυτρώνει στα χείλη μου άνθος.
Ας ήτανε για λίγο να ξεχάσω,
να γίνω ένας ήρωας δυνατός.
Σ’ εσένανε ποτέ μου δε θα φτάσω,
μα κάτι έχω δικό σου, δυστυχώς.
Σε άλλο κύκλο τώρα θα γλιστρήσω,
ακούω να μου λέει μια φωνή πως
μονάχη μου θα βγω να συναντήσω
τον ήλιο που δε χάρηκες εσύ.
Ας ήτανε.
Το εγώ μου γυμνό στον καθρέφτη
πως θεριεύει της μνήμης τη δίψα.
Το αστέρι που χαίρεται πέφτει
και χορεύει στου μυαλού μου την πίστα.
Δικαιώνει η ζωή τ`όραμά μου,
χιονισμένες κορφές χαρμολύπης.
Κι αν το χάραμα έρθεις κοντά μου,
θα `σαι ελεύθερος να μου ανήκεις.
Ας ήτανε για λίγο να ξεχάσω,
να γίνω ένας ήρωας δυνατός.
Σ’ εσένανε ποτέ μου δε θα φτάσω,
μα κάτι έχω δικό σου, δυστυχώς.