Μια υπόσχεση τόσο αμφίρροπη εξασθενεί
και ο ήλιος μέχρι ξεχνάει να ανατείλει.
Είμαι μοναχός και διψασμένος,
όμως με συμφέρει το στόμα μου να στεγνώσει
διότι με κάνα δυο ποτά ακόμα
θα αρχίσω να κλαίω.
Με το βλέμμα μου στραμμένο στο ποτήρι,
και αναμένω την πάροδο του χρόνου
και σας ευχαριστώ για την προσφορά.
Όμως, όπως γνωρίζετε, οφείλω να την απορρίψω
διότι με κάνα δυο ποτά ακόμα
θα αρχίσω να κλαίω.
Ήταν κάποτε μια στιγμή
που μπορούσα να ορθώσω ανάστημα.
Η ζωή μου φαινόταν να αναδύεται έμπροσθεν μου
και οι ποταμοί να περιρρέονται με κρασί
και με την καλή μου κοπέλα στο πλάι μου.
Ένιωθα ότι ζούσα την τέλεια ζωή,
όμως η διαδρομή παρήλθε
και δυσκολεύομαι να αποχαιρετήσω.
Μια υπόσχεση τόσο αμφίρροπη εξασθενεί
και τα μεσάνυχτα μετατρέπονται σε ξημέρωμα.
Θα εκτιμούσα κάλλιστα να πνίξω τον καημό μου,
αλλά δεν μπορώ να απαρνηθώ το εξής:
με δύο ακόμα ποτά
θα αρχίσω να κλαίω.