Arron d’aimar, quauque còp que saunegi
A mar granas de nèu, aus navius negats,
Aus arríders gaujós, au dia qui punteja
Au dessus d’un camin qui non s’acaba pas.
Qui non s’acaba pas.
Que t’aimi, pra’mor deu temps qui acaças,
Que t’aimi, per la nèu e lo huec,
E lo huec,
Que t’aimi, caminaram amassas,
Que t’aimi, per l’aiga o l’eslambrec.
La frinèsta qu’ei ubèrta, e la lua que’t bailina,
E tu que vas dromir, ton cap s’ei amagat,
Per delà lo plaser, e la tendressa engalina,
Jo qu’espii ton còs, ne’u gausi pas tocar.
Ne’u gausi pas tocar.
Que t’aimi, pra’mor deu temps qui acaças,
Que t’aimi, per la nèu e lo huec,
E lo huec,
Que t’aimi, caminaram amassas,
Que t’aimi, per l’aiga o l’eslambrec.
Arron d’aimar, quauque còp que saunegi
Que lo vent nos a miats capsús los crums negrós,
Hens un país shens fin, on dab tu me passegi,
On lo monde perdonan aus qui s’aiman, urós.
Aus qui s’aiman, urós.
Que t’aimi, pra’mor deu temps qui acaças,
Que t’aimi, per la nèu e lo huec,
E lo huec,
Que t’aimi, caminaram amassas,
Que t’aimi, per l’aiga o l’eslambrec.