Σε ποιον να πάω;
Σε ποιον να πάω και τι να πώ;
Ποιος θα μπορούσε να με παρηγορήσει που τόσο με αδίκησες;
Εσύ είσαι η χαρά μου.
Κι όμως, όλες οι πληγές μου είναι από σένα.
Σε ποιον να πάω;
Μια λέξη σου, μια μόνο ματιά σου γράφει την μοίρα μου.
Δύο καρδιές αντάμωσαν και ελπίζαν στην αγάπη.
Ο έρωτας μου τίναξε τον νου μέσα στις νύχτες της ελπίδας.
Ευχόμουν πάλι μαζί σου να ενωθώ.
Και αφού ο έρωτας γέμισε την καρδιά μου
εσύ με πλήρωσες τόσο πικρά.
Όμως δεν έπαψα να ελπίζω.
Γιατί δεν έρχεται ξανά η ευτυχία;
Από τον έρωτά μου βασανίζομαι.
Μια μέρα μακριά σου σαν χρόνος μοιάζει.
Σε ποιον να πάω;
Ζω το μαρτύριο της απουσίας σου,
με την λαχτάρα και την ταραχή μου,
ανάμεσα σε ένα παρελθόν που δεν μπορεί να ξεχάσει,
και σε ένα παρόν που δεν μπορεί την μοναξιά μου να ησυχάσει.
Ξοδεύω τη νύχτα με τα παράπονα και με τα δάκρυά μου.
Και κρύβω τα δάκρυά μου,
τα κρύβω από τους πονηρούς που με κατηγορούνε
και θέλουν το κακό μας.
Θέλεις κι εσύ το κακό μου λοιπόν;
Σε ποιον να πάω;
Ποιος θα μπορούσε να μετριάσει τη θλίψη μου;
Σε ποιον να πάω και τι να πω;
Ποιος θα ακούσει την κραυγή μου;
Δεν έχω τίποτα άλλο να αγαπώ στον κόσμο.
Σκοτεινιάζει το μυαλό μου.
Με ματώνει η εγκατάλειψη .
Ω φως των ματιών μου, κοίτα τα ποτάμια των δακρύων μου.
Κοίτα την αγρύπνια μου και την φωτιά που με καίει
εσύ που από αγρύπνια δεν γνωρίζεις.
Σε ποιον να πάω;