Τριγυρνάς στις αρχαίες γραφές
σαν σκυλί που μυρίζει κυνήγι.
Ίχνη, νήματα, λέξεις σοφές
κι η ψυχούλα σου, νάτην, ανοίγει!
... Κι η ψυχούλα σου, νάτην, ανοίγει!
Τα φτερά σου σε πάνε ψηλά
σε κορφές που το χιόνι σκεπάζει.
Με τα ψέματα κάνεις τροχιές
που ο χρόνος για σένα χαράζει.
... Που ο χρόνος για σένα χαράζει.
Αρμενιστή,
αρμενιστή,
το καράβι σου μην το τσακίσεις,
τροπικές σε καλούν αγκαλιές
στο παράπονο μην τις αφήσεις.
Αρμενιστή,
αρμενιστή,
τον εξάντα σου τώρα να σπάσεις,
ό, τι ζεις είν’ αυτό που θαρρώ,
το ταξίδι σε κάνει να πιάσεις.
Δώσε μια, δώσε δυο, έλα εδώ
που το παν είναι ένα και φέγγει,
στους μαστόρους της μοίρας θα πω
να σε πάνε στου κόσμου τη στέγη.
... Να σε πάνε στου κόσμου τη στέγη.
Αρμενιστή,
αρμενιστή,
το καράβι σου μην το τσακίσεις,
τροπικές σε καλούν αγκαλιές
στο παράπονο μην τις αφήσεις.
Αρμενιστή,
αρμενιστή,
τον εξάντα σου τώρα να σπάσεις,
ό, τι ζεις είν’ αυτό που θαρρώ,
το ταξίδι σε κάνει να πιάσεις.