Był stary Buo, co miał stary wóz,
tym starym wozem woził swoje dni
i woził jeszcze wszędzie, tam i tu,
kukiełki Arlekina oraz Lee.
Z teatrzyku Buo dwie drewniane kukły
ludziom na uciechę, na beztroski śmiech:
Lee niebieskooka i Arlekin smukły –
wystrugane w martwym drzewie kukły dwie.
Arlekinie, Arlekinie, nie ma serca w piersi twojej.
Nikt ci nie da – jakże poznasz wszystkie ludzkie niepokoje?
Wędrował stary Buo z wsi do wsi,
a gdy przychodził przedstawienia czas,
przez płótno stare, pełne bladych gwiazd,
Arlekin patrzył na tańczącą Lee.
Patrzył na tańczącą, błagał dziadka Buo,
aby dał mu serce i do oczu łzy,
żeby mógł pomarzyć,
żeby mógł zapłakać,
by na zawsze mógł pokochać
małą Lee.
Arlekinie, Arlekinie, nie ma serca w piersi twojej.
Nikt ci nie da – jakże poznasz wszystkie ludzkie niepokoje?
Aż kiedyś wreszcie przyszła chwila ta,
że stary Buo tak, jak niesie wieść,
z promieni słońca ukuł serca kształt
i serce włożył w Arlekina pierś.
Małe złote serce w Arlekina piersi
pokochało zaraz modrooką Lee.
Zapłonęło nagle
tak ogromnym szczęściem,
że spłonęło –
i Arlekin razem z nim.
Arlekinie, Arlekinie, kto tak kochać jeszcze umie?
To ostatnia twoja rola – nikt jej nigdy nie zrozumie.
Terkoce co dzień stary, smutny wóz,
wędruje stary Buo z wsi do wsi,
wędruje stary Buo tam i tu,
popiołu garstkę trzyma w dłoniach Lee.
Arlekinie, Arlekinie, kto tak kochać jeszcze umie?
To ostatnia twoja rola – nikt jej nigdy nie zrozumie.
Arlekinie, Arlekinie, kto umie kochać aż tak?