Arillo, animaluccio cantatóre. [Italian translation]

Arillo, animaluccio cantatóre,

zèrri-zèrre d’a séra

ca nun te stracque maje,

addo’ te si’ annascòsto?

’A do’ cante? Addo’ staje?...

Passo — e te sènto.

E me férmo a sentì...

Zicrì! Zicrì! Zicrì! Zicrì! Zicrì!...

E me pare ca staje

(‘mmiéz’a ll’èvera ‘nfósa)

sótt’a sta funtanèlla,

e ‘int’a stu ciardeniéllo

ùmmedo e scuro

d’o llario d’o Castiéllo...

E cammino... E mme pare

ca no: ca staje ‘ntanato

dint’a nu pertusillo

’e nu spicolo ’e muro...

O, chi sa, si’ sagliuto

ncòpp’a na petturata ’e na fenèsta,

e te si’ annascunnuto

‘mmiéz’a na tèsta ’aruta

e n’ata tèsta...

Séra ’e settèmbre

— luna settembrina,

ca int’e nnùvule nére

t’arravuóglie e te sbruóglie,

e ’a parte d’a marina

mo faje luce e mo no

— silènzio, nfuso

quase ’a ll’ummedità

— strata addurmuta,

(ca cchiù scura e sulagna

quase s’è fatta mo,

e ca sènto addurà

cómm’addórano ’e séra

ciérti strate ’e campagna)

— arillo,

ca stu strillo

mme faie dint’o silènzio

n’ata vòta sentì...

Zicrì! Zicrì! Zicrì!

— accumpagnate â casa

stu pòver’òmmo,

stu còre cunfuso,

sti penziére scuntènte,

e st’ànema ca sènte

cadé ncòpp’a stu munno

n’ata malincunia —

chésta ’e ll’autunno...