შევამჩნიე აქამდე, დღემდე ყველა იღებდა.
განა დარჩა ერთ ღრმა ამოოხვრა კიდე ჩემთვის?
ჩემი აუტანელი ჩვევები რომლებშიაც ბრალს მდებდი,
მე მხოლოდ ცოტა დავტოვე, ვევრი როდის გახდა?
დაე ისინი ყველანი მოვიდნენ, რომელთაც ვძულდი
და რომელთაც მომიშორეს...
ზოგიერთები ამსასტუმროში მხოლოდ ერთი ღამე რჩებიან,
მაშინ როცა სხვები საკმაოდ ხშირად ისვენებენ.
ის ან მოღალატეა, რომელსაც ჯალათიც თან ახლავს
ან, სრულყოფილების მაძიებელი, სულ რომ გაწუხებს.
ის ან ძირია ან მწვერვალია ამ მთებისა,
განა მათ შორის მანძილი არის?
თუ წაბორძიკდი, ხელს არავინ შეგაშველებს,
მცდარი გზის არჩევა დანაშაულია თითქოს.
ჩემი იქნება ის, შენი, თუ მისი,
განა ყველას საკუთარი ჭრილობა არა აქვს?